تلنگر

پژمرده در خزانم و در نوبهار هم
خارم نه در کویر، که در سبزه زار هم

آن دم که دیده ام به تلاقی چشم تست
صبرم تو می بری و دل بی قرار هم

اِستاده ام که جان بدهم در وفای تو
اِستاده ای که ناز کنی، بیشمار هم

در بحر بی کران و مه آلود چشم تو
خواهم که دل بر آب زنم، بی گُدار هم

بر قامت نگاه تو بس عشوه می رود
لطف تو نی به قامت صبح بهار هم

گر نگذرد ز خاطر تو یاد من چه غم
کز یاد خویش برده مرا روزگار هم

ما را بلا چو از در و دیوار می رسد
گر فتنه ای رسد چه شود، وان ز یار هم؟

دردی به کنج سینه بُوَد یادگار تو
کان را نمی دهم به خوش روزگار هم