بیراهه

شبِ تاریک ، بین جنگل. ، توی ویلا
پشت پنجره نشستیم خودمون دوتایی ، تنها

تو منو به اوج بردی گفتی زندگی همین جاست
حتی صد سال بگذره خوشبختی با ماست

دستاتو حلقه ای کردی دور دستام
ما قرارمون وفا بود توی خاکستری آخر دنیا

دلامون فیروزه ای بود
بین دلهایی که رنگ تیرگی رو قابشون بود
لا به لای آهن و دوریِ دریا

تو می خواستی منو بالا ببری ، بالای سرها
پس چی شد که سهممون زمین شد و
له کردنِ این بال و پرها
...
یا راه و بلد نبودیم ، یا چشمارو بسته بودیم
وسط بیراهه بودیم ، گرچه خیلی رفته بودیم