شیدا

وقتی نباشی خویش را من غرق رویا میکنم
با چشم بسته دیده را وقف تماشا میکنم

گاهی بخندم همچو گل گاهی بسوزانم چو خار
آخر روان خویش را تسلیم سودا میکنم

گر روی تابانی به من  ایینه گیرم بر فلک
از نور روی ماه تو خورشید رسوا میکنم

از تابش چشمان تو وز ابر باران زای خود
رنگین کمان عشق را نزدت مهیا میکنم

حسن و کمالی این چنین تکبیر دارد ان چنان
حق باشدم کز  نای خود هیهات بر پا میکنم

دانی چرا جانم نسوزد در فراق و هجر تو
با آه سردی سینه را دائم مداوا میکنم