التماس

چشام خیره ب چشمات بود که تا شاید دم رفتن بگی بخشیدمت این بار بگی برگرد پیش من

نگاه سرد و بی روحت من و راهی غربت کرد
من و آواره راه و اسیر دشت وحشت کرد

توی اون راه و بیراهی که گرگ هم نوعش و میخورد
نبودی و مگی بی تو پاهای من تکون میخورد

همه ش تقصیر اونی بود ک حرف قلبش و میخورد
همه دوست دارم هاش و فقط توی دلش میگفت

مسیحای منی اما میلت به دمیدن نیست
امیدی در شفای من ب جز ب تو رسیدن نیست
...